Zapożyczenia z angielskiego w japońskim - errata.

(nagranie z 18 grudnia 2025 r.)

Koryguję sam siebie względem przytaczanej przeze mnie, dramatycznej skali obecności zapożyczeń z angielskiego w japońskim - choć po namyśle nie sądzę, by moja pomyłka była aż tak przesadzona.

Garść ciekawych cytatów:

„With no easy consensus, such discussions on loanwords have become extremely common in contemporary Japanese society.”

„Wobec braku łatwego konsensusu, takie dyskusje o zapożyczeniach stały się niezwykle powszechne we współczesnym japońskim społeczeństwie”.

źródło: “Loanwords and Japanese Identity: Inundating or Absorbed?” („Zapożyczenia, a japońska tożsamość: zalew, czy absorpcja?”) - Naoko Hosokawa

“(...) Sanseidou, one of Japan‟s leading dictionary publishers, recently released a new edition of the Concise Katakana-Word Dictionary (Sanseido, 2010), a compilation of 48,100 loan words, most of which are of English origin.”

„(...) Sanseidou, jeden z wiodących wydawców słowników w Japonii, opublikował niedawno nową edycję Zwięzłego Słownika Katakanowych Słów (Sanseido, 2010), zestawienie 48,100 słów, z których większość jest angielskiego pochodzenia”.

„Every time I visited Japan in the past eight years, I encountered ELWs that I had never expected to see in Japanese.”

„Za każdym razem gdy odwiedzałam Japonię w ostatnich ośmiu latach, napotykałam zapożyczenia z angielskiego, jakich nigdy widzieć w japońskim bym się nie spodziewała”.

A na koniec cytat, który z biegiem czasu wprowadził mnie w błąd odnośnie angielskiego:

“The Chinese character remains one of the three scripts of Japanese orthography, and words that originate from Chinese comprise 49% of the Japanese vocabulary (Kindaichi, 2002).”

„Chiński znak pozostaje jednym z trzech pism japońskiej ortografii, a słowa które wywodzą się z chińskiego, stanowią 49% japońskiego słownictwa”.

źródło: “English Loan Words in Japanese. Exploring Comprehension and Register.” („Angielskie zapożyczenia w języku japońskim. Badanie zrozumienia oraz stylu”.) - Naoko Horikawa, za: Kindaichi, K., Saeki, U., Oishi, H., Nomura, & M. (Eds.). (2002). Shinsen kokugo jiten. Tokyo: Shogakukan.

Ile Kanji Japonia zdefiniowała, jako podstawowe na potrzeby przemysłu?:

“In 1978, the Ministry of Trade and Industry established the standard JIS C 6226 (later JIS X 0208). This standard defined 6,349 characters as JIS Level 1 and 2 kanji characters. This set of Kanji characters is called "JIS Basic Kanji".”

„W 1978 r. Ministerstwo Gospodarki, Handlu i Przemysłu Japonii ustanowiło standard JIS C 6226 (później JIS X 0208; “Japanese Industrial Standards” - „Japońskie Standardy Przemysłowe” - mój dopisek). Standard ów definiował 6,349 znaków jako poziom 1 i 2 JIS Kanji. Ów zestaw Kanji został nazwany ‚Podstawowymi Kanji JIS’”.

źródło »

Organy oraz inicjatywy witalne w temacie:

1. Narodowy Instytut Języka Japońskiego i Lingwistyki (The National Institute for Japanese Language and Linguistics) - niezależna instytucja administracyjna, publikująca zalecenia odnośnie właściwego korzystania z języka japońskiego).
2. Inicjatywą tegoż instytutu jest program sugerowanych japońskich słów do użytku miast angielskich zapożyczeń (「外来語」言い換え提案; od 2003 r.).
3. Agencja ds. Kultury (Agency for Cultural Affairs) - w latach 1999-2017 wykazała, że procent Japończyków uznających zapożyczenia za niepożądane plasował się w przedziale 35-40%).
4. Komisja Korygowania Terminologii (Terminology Rectification Committee), założona w 1989 r., w 1997 poinstruowana przez Jun’ichirō Koizumi (ówczesnego ministra opieki społecznej, a od 2000 r. premiera Japonii), by unikać zapożyczeń w oficjalnych dokumentach gdzie tylko możliwe. Będąc premierem, pan Koizumi kontynuował propozycję redukcji zapożyczeń w publikacjach urzędowych.
5. Komisja Zapożyczeń (the Gairaigo Committee), powołana z inicjatywy pana Koizumi w obrębie Narodowego Instytutu Języka Japońskiego i Lingwistyki. Pan Koizumi podkreślał, że zwykli ludzie częstokroć mają trudności ze zrozumieniem zapożyczeń.
6. Komisja owa w latach 2003-2004 zbadała opinie Japończyków od lat 15-stu wzwyż, z rezultatem 89,5% osób preferujących zamianę zapożyczeń na łatwiejsze słowa.
7. Bestsellerowa książka „Japoński, który chciałoby się czytać na głos” (「Koe ni dashite yomitai nihongo」, Takashi Saitō), z premierą w 2001 r.